Książe Wielkopolski Bolesław Pobożny, za sprawą swojej małżonki bł. Jolenty sprowadził Franciszkanów do Gniezna. Początki budowy kościoła są datowane na 1270 r. Około 1290r. zakończyła się budowa drewnianego klasztoru i kościoła p.w. Wniebowzięcia NMP. Dzięki staraniom bł. Jolenty i Przemysława II do Gniezna zostały sprowadzone Siostry Klaryski. Wczesnogotycki kościół był wielokrotnie przebudowywany. Po pożarze w 1613 r. został odbudowany, a następnie odnawiany w latach 1755- 1772 r. Kościół jest budową murowaną z cegły, jednonawową. Dawne oratorium klarysek, tworzy obecnie nawę boczną kościoła.

W 1659 roku został sprowadzony do świątyni Franciszkańskiej w Gnieźnie, podarowany przez Władysława Mituszewskiego obraz Matki Bożej Wiekszej która zyskuje sobie z czasem miano Matki Bożej Pociesznia. Umieszczono go w Kościele w związku z cudownym zjawiskiem, jakim było dwukrotne pojawienie się na nim kropel potu. Wizerunek Matki Bożej Pocieszenia został uznany za cudowny przez modlących się przed nim wiernych, którzy doznawali za pośrednictwem Matki Bożej Większej licznych łask i uzdrowień. Miały miejsce za Jej sprawą – jak głosi tradycja – uzdrowienia duchowe i fizyczne, o których świadczyć mogą liczne wota, które pojawiają się pod Jej wizerunkiem już od XVIII w.
W 1836 r. władze pruskie dokonały kasaty klasztoru. Kościół został przekazany w ręce niemieckich katolików, którzy opiekowali się nim aż do roku 1919. W latach 1919 do 1925 opiekę nad świątynią franciszkańską sprawował proboszcz parafii Świętej Trójcy. W 1925 roku Prymas Polski, Arcybiskup Gnieźnieński i Poznański Kardynał Edmund Dalbor utworzył parafię p.w. Najświętszej Maryji Panny Wniebowziętej.

Zapraszamy też na spacer wirtualny po Poznańskim rynku autorstwa Sara Studio.